Carlo Borromeo pochodził z arystokratycznej rodziny i od dzieciństwa przeznaczony był do pełnienia funkcji kościelnych. W wieku lat siedmiu został klerykiem, a jako dwunastolatek – opatem. Po skończonych studiach w Pawii wyjechał do Rzymu, gdzie jego stryj objął właśnie tron papieski jako Pius IV, a Karol został jego prawą ręką. Od tej pory piastował rozliczne urzędy kościelne, został też mianowany kardynałem i arcybiskupem Mediolanu. Dochody, które pozyskiwał z zajmowanych urzędów, inwestował głównie w dobroczynność. W czasach soboru trydenckiego, gdy ważyły się losy przyszłego Kościoła katolickiego, kardynał był nieustępliwym przedstawicielem obozu reform. Dostrzegł, że Kościół boryka się z problemem utraty autorytetu, zarówno w Italii, jak i w Europie, i jedynie poprzez nowe, moralne prowadzenie się jego przedstawicieli może odzyskać znaczenie i prestiż. Po wyjeździe z Rzymu do Mediolanu starał się wprowadzać w życie uchwały trydenckie. Dbał o podniesienie wykształcenia duchownych, zakładając w tym celu seminaria, jak również samych wiernych, nauczając ich w parafiach podstaw wiary. Ale popularność i uznanie zyskał głównie dzięki swemu oddaniu dla biednych i chorych, szczególnie potrzebnemu w czasie wciąż wybuchającej i dziesiątkującej ludność Mediolanu zarazy.

Jeśli chodzi o zapatrywania kardynała na sztukę, akceptował ją w duchu soboru trydenckiego, uważając, że artyści „unikać powinni wszystkiego, co się uznaje za świeckie, szpetne, nieprzyzwoite lub wyzywające”.

Karol Boromeusz zmarł na febrę i pochowany został w Mediolanie. Obok św. Ambrożego stał się patronem tego miasta. W 1610 roku został ogłoszony świętym. Niewątpliwie o kanonizacji zadecydowały też czynniki czysto ziemskie. Widziano w nim przykładnego obrońcę wiary i oddanego Kościołowi nepota. Doskonale nadawał się na pozytywną figurę kurialnego oficjała wrażliwego na głos ludu. Pomijano przy tym jego krytyczne sądy na temat kleru i pragnienie zdyscyplinowania go, jakie głosił za życia. Należy przy tym dodać, że kardynał uchodził za osobę pozbawioną poczucia humoru i surową, a przy tym całkowicie bezkompromisową. Nie może więc dziwić fakt, że nietrudno mu było znaleźć się w konflikcie z władzami kościelnymi, a nawet samym papieżem.

W Rzymie znajduje się kilka znaczących kościołów poświęconych Karolowi Boromeuszowi. Najważniejszym jest zbudowany przez mediolańczyków San Carlo al Corso, drugim – powstały w związku z wyniesieniem Karola na ołtarze San Carlo alle Quattro Fontane, trzecim zaś San Carlo ai Catinari. W przybytkach tych (i nie tylko) znajdziemy ukazujące kardynała obrazy, cykle malarskie, rzeźby i ołtarze, głównie powstałe w XVII wieku. W przedstawieniach malarskich bardzo rozpowszechnionym motywem stała się procesja, w której Karol Boromeusz uczestniczy, niosąc krzyż. Tego typu błagalne pochody, inicjowane przez niego w Mediolanie, miały odpędzić zarazę, której, jak wiemy, w końcu sam padł ofiarą.